جلوه های رحمت خداوند: :: دست نوشته های من

رحمت خداوند جلوه ها و نمودهایی دارد. آشکار است.
نمی دانم شما چه تصوری دارید؟ آدم گاهی رنج هایی می بیند ولی همین رنج ها حامل عنایت و محبت خداوند هستند. برای انصراف من، توجه دادن من، شستشو کردن من....
تعبیری است در دعا: "الهی ترحم من تشاء بما تشاء کیف تشاء(1)" یعنی وقتی می خواهی به کسی محبت کنی، ان طور که خودت می خواهی و با آنچه که خودت می خواهی با او مهربانی می کنی، حتی با رنجها و زمین زدن ها
آدمی که رنجی می بیند، دو نگاه دارد:
یکی اینکه دیدی فلانی با من چه کرد و دیگر اینکه می گوید دیدی فلانی اینطور بود!
مثل وقتی که طرفی می شکند، انسان با خودش می گوید: دیدی طرف شکست اما بالاتر از آن می گوید دیدی شکستنی بود!
و این نگاه دوم است که تو را به حمت حق گره می زند و مست و مدهوشت می کند.
با این نگاه و درک دیگر مگر می شود تو ضعف اعصاب بگیری ؟!
دیگران هر می کنند، بکنند...
تو بهره مند می شوی قبل از بلاء، عافیت را یافته ای قبل از ضلالو به رشد رسیده ای(2).
این ها رحمت حق است که ظهور و بروز دارد و این مهربانی و انس اوست که تو را رها نمی کند.
در میان بی توجهی های دیگرانست که توجهت جلب می شود به او که همیشه متوجه تو بوده است، تو را رها نکرده است و همواره در دلتنگی ها با تو انس می گیرد. شوخی نیست... آن هم او، که هستی به پا شده ی اوست.