بانوی دو عالم(س)پس از دو مرحله ی رحمت و رزق سه نکته ی دیگر از خداوند می طلبد:
زیادتی شکر، زیادتی انقطاع و زیادتی بی نیازی
بدین معنی که خداوندا:
با رزق حلال و طیبی که برای ما داری و اینکه ما را محتاج دیگران نمی سازی
شکر ما را نسبت به خودت زیادتر کن و کاری کن که ما فقط نسبت به تو سپاسگذار باشیم.
وقتی محتاج به غیر تو نبودم پس شکری هم برای غیر تو نخواهم داشت.
اگر ما با معرفتی که پیدا کردیم و با ضربه هایی که خوردیم و تذکر هایی که دیدم، از دیگران فارغ شدیم
اگر وسعت رزق حق و نعمت های او را شناختیم
و اگر در هر دستی، دست خدا را دیدیم
شکر ما در حادثه ای و در برابر هر دستی که به ما عطا می کند و به ما می بخشاید، نسبت به حق زیادتر خواهد شد.
گاها تجربه کرده ایم
زمانی که به کسی روی آورده ایم که به ما می گوید جاکی سر شار برای تو دارم
نه جامی بوده و نه بهره ای!
انسان به هر موردی که روی آورده و از هر کسی که توقع محبت و انسی داشته و برای او، به پای او ریخته،
درست در لحظه ای که تشنه ی یک قطره بوده، اصلا نمی بر لبش نگذاشته و او را تنها رها کرده.
اما از عوامل زیادتی شکر:
1. شناخت و معرفت وسعت نعمت و رحمت حق
2.شناخت عنایت منعم و حضور او
برگرفته از کتاب" شرحی بر دعاهای روزانه ی حضرت زهرا (س)" استاد علی صفایی حائری
((اگر شما بنده خدا هستید و او را می پرستید، باید شکرگزار او باشید)).
یعنی شکر نکردن، باعث خروج از حلقه عبودیت است. بنابراین، انسان شاکر در ابتدا باید بداند که همه نعمت ها از جانب خدا است و اساسی ترین نعمت، نعمت وجود است که او را از هیچستان عدم به سبزه زار هستی رسانده است و به تبع آن سایر نعمت ها را نیز به او ارزانی داشته است.