هیچ وقت آدمی نبودم که نیازی به دلسوزی و صدقه ی کسی داشته باشم 

و هنوزم نیستم 

امروز چندبار دلم می خواست گوشی رو بردارم 

زنگ بزنم به یه بنده خدایی

که بودنشو مدتهاست پشت این بازی مسخره می بینم

این مصرع شعر براش بخونم که دیگه جایی برام سفارش.... نکنه


امیدوار بود آدمی به خیر کسان/مرا به لطف تو امید نیست، شر مرسان


به لطف خدا هیچ وقت محتاج لطف کسی نبودم و نیستم!